در اینجا چند آزمایش که ممکن است در سه ماهه اول بارداری خود انجام دهید ، آورده شده است:
آزمایش خون: در طی یکی از معاینات اولیه ، پزشک یا ماما شما گروه خونی و فاکتور Rh (روتوس) شما ، شناسایی کم خونی ، بررسی ایمنی به سرخچه (سرخک آلمانی) و تست هپاتیت B ، سفلیس و HIV و سایر بیماریهای مقاربتی را بررسی می کنند.
بسته به نوع نژادی ، قومی یا خانوادگی ، ممکن است به شما تست و مشاوره ژنتیکی داده شود تا خطرات بیماری هایی نظیر Tay-Sachs ، فیبروز کیستیک و کم خونی سلول داسی را ارزیابی کنید (اگر این موارد در بازدید از قبل انجام نشده باشد). آزمایشات در معرض بیماری هایی مانند توکسوپلاسموز و واریسلا (ویروسی که باعث ایجاد آبله مرغان می شود) نیز ممکن است در صورت لزوم انجام شود. ارائه دهنده خدمات درمانی شما همچنین ممکن است بخواهد سطح هورمون خون ، هورمون ترشح شده توسط جفت و یا پروژسترون هورمونی را که به حفظ بارداری کمک می کند ، بررسی کند.
آزمایشات ادرار: همچنین از اوایل خواسته می شود نمونه ادرار بخواهید که پزشک یا ماما شما با اندازه گیری سطح hCG بتواند به دنبال علائم عفونت کلیه و در صورت لزوم تأیید بارداری باشد. (آزمایش خون hCG برای تأیید بارداری ممکن است به جای آن استفاده شود.) از نمونه های ادرار به طور مرتب برای تشخیص گلوکز (نشانه دیابت) و پروتئین جمع آوری می شود ، که می تواند نشان دهنده وجود پره اکلامپسی باشد – بیماری ناشی از بارداری که فشار خون بالا همراه است.
در قسمت بعدی سه ماهه اول آزمایش ژنتیکی به شما ارائه می شود. شما ابتدا باید تصمیم بگیرید که اصلاً آزمایش ژنتیکی بخواهید یا نه. برخی از افراد احساس می کنند که این آزمایشات ممکن است باعث استرس ناخواسته آنها شود و ترجیح می دهند بعد از به دنیا آمدن نوزاد از نظر ژنتیکی طبیعی باشند. بعضی از افراد می خواهند جلوتر بروند و تمام آزمایشاتی را که می توانند انجام دهند بدانند که بعضی اوقات این تست ها 100٪ دقیق نیستند. قبل از اقدام با پزشک خود در مورد جوانب مثبت و منفی صحبت کنید تا ببینید ژنتیک مناسب برای شما و بارداری است. گزینه های مختلف آزمایش ژنتیکی وجود دارد که آزمایش خون را به تنهایی یا با سونوگرافی انجام می دهد که خطری برای جنین ندارد. اگر این آزمایشات غیر تهاجمی غیر طبیعی باشد ، آزمایش های بعدی به شما ارائه می شود. در آن مرحله می توانید تصمیم بگیرید که آیا می خواهید آن تست ها را انجام دهید یا نه.
یک آزمایش ژنتیکی یک ترم اول یک آزمایش خون را با سونوگرافی برای غربالگری سندرم داون ترکیب می کند که ممکن است بین 11 تا 14 هفته بارداری باشد. نتایج آزمایش خون که اندازه گیری hCG و / یا PAPP-A (پروتئین پلاسما A مرتبط با بارداری) در خون مادر است ، با اندازه گیری سونوگرافی پوست در پشت گردن جنین (که به آن شفافیت نوچال گفته می شود) استفاده می شود. این روش ممکن است بخش قابل توجهی از موارد سندرم داون و سایر شرایط ژنتیکی را انتخاب کند. با این حال ، مانند سایر روش های غربالگری ، اگر نتایج مثبت باشد از یک روش تشخیصی تهاجمی تر مانند CVS استفاده می شود.
غربالگری تست غیر تهاجمی قبل از تولد (NIPT): این آزمایش DNA جنین بدون سلول ممکن است بعد از 10 هفته بارداری انجام شود. این آزمایش از یک نمونه خون برای اندازه گیری مقدار نسبی DNA جنین آزاد در خون مادر استفاده می کند. تصور می شود که این تست می تواند 99٪ از کل حاملگی های سندرم داون را تشخیص دهد. همچنین برخی از ناهنجاریهای کروموزومی دیگر را آزمایش می کند.
نمونه برداری از villus chorionic (CVS): اگر 35 ساله یا بیشتر دارید ، سابقه خانوادگی برخی از بیماری ها را دارید یا نتیجه آزمایش مثبتی در آزمایش های ژنتیکی غیر تهاجمی داشته اید ، به شما این آزمایش اختیاری ، تهاجمی معمولاً بین 10 تا 12 سال ارائه می شود. هفته های بارداری CVS می تواند بسیاری از نقایص ژنتیکی مانند سندرم داون ، آنمی سلول داسی ، فیبروز کیستیک ، هموفیلی و دیستروفی عضلانی را تشخیص دهد. این عمل شامل نخ زدن یک سوند کوچک از طریق دهانه رحم یا وارد کردن یک سوزن به شکم برای گرفتن نمونه بافت از جفت است. این روش 1٪ خطر تحریک سقط جنین را دارد و در مورد نواقص خاص هنگام تولد کروموزومی ، 98٪ دقیق است. اما ، بر خلاف آمنیوسنتز ، در تشخیص اختلالات لوله عصبی مانند اسپینا بیفیدا و آنانسفالی یا نقص دیواره شکمی کمکی نمی کند.
مطمئن باشید که تمام گزینه های آزمایش خود را با پزشک خود در میان بگذارید تا بتوانید درمورد مواردی که برای شما بهترین است تصمیم بگیرید.
منبع:WebMD Medical ReferenceReviewed by Traci C. Johnson, MD on January 01, 2019
