لزوم تغيير معيار اعلام آمار كرونا در ايران بدین دلیل است که وقتی ما از یک معیار پاراکلینیک در تشخیص یک بیماری استفاده میکنیم، چند خاصیت در آن آزمایش اهمیت ویژه دارد:
اول: دقت و حساسیت، یعنی آزمایش باید بتواند با دقت بالا موارد بیماری را کشف کند و منفی کاذب خیلی کمی داشته باشد.
دوم: اختصاصی بودن یعنی آزمایش باید بتواند بین حالتهای مشابه افتراق بدهد و آنچه را تشخیص میدهد واقعا درست باشد، یعنی مثبت کاذب کم باشد.
اینها را تست PCR ژنوم کووید۱۹ معروف به کرونا دارد.
اما این همه چیز نیست… تست باید در دسترس، ارزان و قابل اعتماد باشد و در عین حال سرعت عمل داشته باشد. از این مهمتر اینکه تست نتیجه درمان را تغییر بدهد.
با استفاده‌ای که تاکنون از تست کرونای رایج در ایران شده است یک ایراد خیلی بزرگ وجود دارد، اول اینکه تشخیص و درمان غالب بیماران در پهنه شهرستانهای ایران به CT اسکن ریه مبتنی شده است. یعنی موارد شدید علامتدار بیماری که به تنگی نفس و مرگ منجر میشوند نه با غربالگری تست PCR ژنوم کرونا که با تتراد لنفوپنی/ترمبوسیتوپنی، CRP بالا، تب، CT ریه GGO تشخیص داده شده و بستری میشوند. اگرچه تنگی نفس و بدحالی به کرایتریای بستری تبدیل شده است اما یک سوال بزرگ ایجاد میشود.
پزشکان معالج به علت شیوه انجام تست و پاسخ تأخیری تستهای PCR عملا در جریان این تست قرار نمیگیرند، به عبارتی امنیتی کردن و متمرکز شدن این آزمایش منجر به این شده است که ارزش عملیاتی خود را در درمان از دست بدهد. استفاده دلبخواه و سیاسی مقامات خوشحال از تست و اضافه شدن تست مثبت افراد بی‌علامت منجر به یک گمراه کنندگی آماری شده است. بسیاری از بیماران بدحال شهرستان روزها بعد از بدحالی جواب تست مثبت‌شان به تیم معالج میرسد که یک امر بیفایده در روند درمان است.
تستهای مثبت روزها بعد از مرگ هم اثر بخشی آن را هم در درمان هم در حفاظت جسد منتفی کرده است.
به نظر میرسد با توجه به شیوه غلط نظام استفاده از کیت PCR کووید۱۹ و اثر مخدوش کننده بر آمار جهانی و گمراه کنندگی بر تصمیم سازی و تعيين استراتژی سياسى، سبک آماری و اعلام بیماران کرونا باید از تست مثبت قطعی PCR تغییر کند. اینکه برخلاف ما در سایر کشورها تست PCR در غربالگری استفاده میشود و زمان پاسخ چند ساعته باشد، اگر جمع بندی و قیاس پاسخها با شیوه‌های کاملا متضاد ايرانى انجام گیرد، مقايسه با دنيا منجر به گمراهی خواهد شد.
