خودبیمارانگاری یا هیپوکندریا، اشتغال ذهنی بیمار با ترس از بیمار شدن یا اعتقاد مبنی بر ابتلا به یک بیماری جدی است؛ که این ترس یا باور ناشی از تفسیر اشتباه نشانه‌ها و کارکردهای جسمی می‌باشد. افراد مبتلا به هیپوکندریا، رویدادهای طبیعی بدن را سوءتعبیر می‌کنند، یا آنها را بزرگ جلوه می‌دهند و هر نشانه‌ای را دال بر سلب سلامتی می‌بینند.
برای مثال: یک جوش پوستیِ بی‌اهمیت را یک عارضه جدی قلمداد می‌کنند.
یک سردرد معمولی را به وجود یک بیماری جدی مثل تومور ربط می‌دهند.
معده دردی که بیش از یک روز ادامه پیدا کند، او را نگران می‌کند که به سرطان معده مبتلا شده باشد.
*دقت شود که هیپوکندریا هنگامی اختلال تلقی می‌شود که حداقل 6 ماه، علی رغم فقدان یافته‌های پاتولوژیک در معاینات عصبی و طبی، دوام داشته باشد.
هیپوکندریا اغلب نوعی پاسخ به حالت‌های استرس و یا اختلال‌هایی مانند اضطراب و افسردگی است. تا جایی‌که حدود 80 درصد از مبتلایان به هیپوکندریا ممکن است به طور همزمان دچار اختلالات اضطرابی و افسردگی باشند.
برخی افراد از زمان کودکی به آن مبتلا اند. این افراد از سنین کودکی دچار اضطراب بوده و برای آنها نگرانی از ابتلا به بیماری به عادتی تبدیل شده که مایه‌ی استرس است. آنها بیماری را وسیله‌ی برای رهائی از کارهای که باعث نگرانی شان می‌شود، قرار می‌دهند و زمان و پول زیادی را برای دیدن متخصصین طبی مصرف می‌کنند. مبتلایان به هیپوکندریا به دلیل مراجعات مکرر به پزشکان مختلف، معمولا پرونده‌های طول و طویل پزشکی دارند.
منبع: آسیب شناسی روانی هالجین
سلام، ممنون از سایت خوبتون
من و خیلیها گاهی اوقات اتفاقات اطراف رو که میبینیم جوگیر میشیم. به عنوان مثال چون آمار سرطان واقعا زیاد شده و مخصوصا اطرافیان خودمون رو میبینیم، احساس میکنیم ما هم مبتلا میشیم و از این قبیل چیزها. من شخصا خیلی فکر میکنم اینجوریم و پیش پزشک هم میترسم برم. به نظر شما من دچار خود بیمار انگاری هستم یا طبیعیه؟