سندرم گیلن باره

سندرم گیلن باره (Guillain-Barre syndrome) یکی از شایع ترین علل فلج حاد در بالغین محسوب می شود. این بیماری در اصل یک پلی نوروپاتی حاد است که به صورت قرینه و بالارونده، سیستم حسی – حرکتی و اتونوم (خودمختار) را درگیر می کند. این سندرم در هر سنی می تواند رخ دهد.

علل بیماری:

در این بیماری به علت اختلالی که در سیستم ایمنی رخ می دهد، واکنش نابه جایی بر علیه میلین اعصاب محیطی (یعنی اعصاب خارج از مغز) ایجاد می شود. وجود میلین برای تسریع در هدایت پیام های عصبی ضروری می باشد. به دنبال آسیب میلین هدایت عصبی مختل شده یا کاهش می یابد. این بیماری می تواند میلین را تخریب کند، اما امکان آسیب آکسون ها نیز وجود دارد و باید گفت که در آسیب آکسون ها پیش آگهی بدتر است. این سندرم می تواند ایدیوپاتیک یعنی بدون علت باشد. اما گفته شده که در پی موارد زیر هم می تواند رخ دهد:

• به دنبال بیماری های عفونی؛ مانند کمپیلوباکتر ژژونی
• به دنبال واکسیناسیون
• متعاقب برخی از اعمال جراحی

علائم بالینی:

احساس سوزن سوزن شدن و ضعف قرینه ی اندام های تحتانی و فلج عضلات که از نوع فلج شل است رخ می دهد. این علائم الگوی صعودی یا بالارونده دارند و به تدریج اندام های فوقانی را نیز درگیر می کنند. در صورت درگیری عضلات مرتبط با تنفس، اختلال در تنفس و بلع هم می تواند رخ دهد. به دنبال درگیری سیستم اتونوم، برادی کاردی (کاهش ضربان قلب) و تاکی آریتمی هم می تواند ایجاد شود.

علائمی که وجودشان باعث بدتر شدن پیش آگهی می شود:

• سن بالا
• نیاز به حمایت های تنفسی
• درگیری آکسون ها
• شروع سریع علائم
• عفونت با کمپیلوباکتر ژژونی

سیر بیماری:

در سندرم گیلن باره پیشرفت علائم بعد از 4 هفته متوقف شده و بهبودی خود به خودی بعد از گذشت چند هفته تا چند ماه می تواند رخ دهد. البته امکان عود هم در برخی از موارد وجود دارد.

گفته می شود که 70% از افراد دچار بهبودی کامل می شوند. 25% دچار یک اختلال نورولوژیک خفیف می شوند و حدود 5% هم فوت می کنند. از مهم ترین عللی که سبب مرگ در این بیماری می شود، مشکلات تنفسی هستند. البته اختلالاتی که در بلع رخ می دهد و همچنین اختلالات سیستم اتونوم یا خودمختار نیز از علل مرگ در این سندرم محسوب می شوند.

برای تشخیص سندرم گیلن باره معیارهایی وجود دارد که به آن ها اشاره می کنیم:

معیار هایی که وجودشان برای تشخیص لازم است:

معیار هایی که وجودشان به نفع تشخیص است:

معیار هایی که وجوشان علیه تشخیص است:

معیار هایی که رد کننده ی تشخیص اند:

درمان:

پلاسمافرز و ایمونوگلوبولین وریدی از گزینه های درمانی هستند که بر اساس نظر پزشک متخصص در روند درمان استفاده می شوند.