درباره عوارض این بیماری { skin picking} بیشتر بدانید .

* کندن پوست لب :

این وسواس در بیشتر مواقع ناشی از اضطراب ، استرس و تنش های روحی است
که شخص برای تخلیه این استرس شروع به کندن پوست لب خود می کند و به مرور زمان این عادت در او می ماند.
استرس های ناشی از مشکلات عاطفی ، کاری و تحصیلی از مهمترین عوامل ایجاد وسواس کندن پوست لب می باشند.معمولا خانم ها بیشتر از آقایان دچار وسواس کندن پوست لب می شوند و در دوران بلوغ تا سنین 30 سالگی این وسواس بیشتر اتفاق می افتد.

معمولا این افراد با ناخن ، موچین و یا هر جسم تیزی شروع به خراش دادن پوست لب خود می کنند و تا پوست های رویی لب را نکنند و لبشان را زخمی و خونی نکنند بیخیال نمی شوند
حتی این وسواس تا جایی ادامه پیدا می کند که از کندن پوست لب به سمت کندن مژه ها ، ابرو ها ، پوست های کنار ناخن و … کشیده می شود.

عوارض این عادت چیست ؟

بیشترین خطرات کندن پوست لب ایجاد عفونت بر روی لبها بصورت تورم و دانه های عفونی می باشد و باید بدانی کسانیکه همیشه لبهایی زخمی دارند امکان ابتلا به بیماری های لب و دهان مانند تبخال ، خشکی لب ، کیست لب و … در آن ها بیشتر است .
همچنین کندن پوست لب باعث نازیبایی و از بین رفتن یکدستی پوست لب شده و به مرور زمان خراش های دائمی بر روی لبها باقی می گذارد که به شدت از زیباییتان می کاهد .

روش های درمان!

چیزی برای کندن پیدا کنید

یکی از دلایلی که باعث اعتیاد به وسواس کندن پوست لب می شود این است که شما با کندن و زخمی کردن پوست لبهایت از میزان استرس و اضطرابت کم می شود و هر زمان که احساس تنش روحی کردی می دانی با این کار حالت بهتر می شود .
خب اگر کندن و خراش دادن آرامت می کند چیزهای دیگری برای خرابکاری پیدا کن.

جویدنی های کارساز

اگر ناحیه لب و دهان خود را مشغول کنی کمتر حس کندن پوست لب خود را پیدا می کنی . جویدن آدامس می تواند راه خوبی باشد .
حتی انواع خوراکی های جویدنی که در هنگام جویدن صدا ایجاد می کنند مانند هویج باعث کاهش اضطرابت می شود .

*کندن پوست بقیه نواحی بدن

کندن مکرر پوست که به ضایعات پوستی منجر می‌شود. این افراد پوست صورت، دست یا بازو را بیش از سایر نواحی بدن می‌کنند و اعضای بدن خود را دچار ضایعه می نمایند. همچنین این افراد پوست سالم، پوست ناهموار، جوش یا پینه یا زخم‌های ناشی از کندن‌های قبلی را نیز می‌کنند. فرد مبتلا این کار را با استفاده از ناخن، موچین، سنجاق ته گرد یا اشیای نوک تیز انجام می‌دهد و در برخی موارد با فشردن و مالیدن و گاز گرفتن پوست خود را می‌کند. این رفتار چند ساعت در روز انجام می‌شود و ماه‌ها یا سال‌ها ادامه می یابد.

افرادی که گرفتار این اختلال هستند، روزانه دست کم یک ساعت صرف پوست کندن، فکر کردن به آن و مقاومت در برابر میل به پوست کندن می‌کنند. این اختلال در 4/1 درصد جمعیت به چشم می خورد و زنان چند برابر بیشتر از مردان به این اختلال مبتلا هستند. شروع آن معمولاً در دوره نوجوانی و همراه با آغاز بلوغ یا پس از آن است و غالباً با یک مشکل پوستی مانند آکنه یا جوش شروع می‌شود.

مرور تاریخچه اختلال‌های روانی حاکی از این است که در بیست سال پیش اختلال پوست کنی نسبت به سایر اختلالات شایع روانشناختی کمتر مورد توجه تخصصی و بالینی بوده‌است. با این حال، مطالعات نشان می‌دهد که این اختلال از شیوع بالایی بر خوردار است.

این اختلال معمولاً با اختلال‌های دیگری مانند وسواس فکری ـ عملی، وسواس موکنی (اختلال کندن مو) و نیز اختلال افسردگی شدید همراه است. اختلال وسواس کندن پوست یا بر حسب برخی متون ناخن کشی، با خراش دادن و کندن مداوم پوست مشخص می‌شود که منجر به آشفتگی و اختلال در عملکرد فرد می‌شود.

درمان

اختلال وسواس کندن پوست یک مشکل مزمن است که بوسیله دستکاری و کندن افراطی و عودکننده پوست که ناشی از امراض پوستی نیست، مشخص می‌شود. بیماران بطور مشخص میل و اصرار به کندن پوست خود دارند و کنترل و توقف این رفتارها برایشان مشکل است. پوست کنی معمولاً منجر به آسیب بافتی و بدشکلی ظاهری در این افراد می‌شود.

وسواس کندن پوست در دو حالت اتفاق می افتد:

• پوست کنی متمرکز (یعنی فرد قبل از این که پوست خود را بکند تنش دارد و بعد از کندن پوست آرام می‌شود).
• پوست کنی غیرارادی (در این حالت فرد بدون آگاهی و داشتن تنش نیز اقدام به کندن پوست خود می‌کنند).

برای درمان لازم است مشخص شود فرد کدام نوع پوست کنی را دارد و علاوه بر پوست کنی چه اختلالات دیگری دارد. درمان این اختلال به صورت ترکیبی انجام می‌شود (یعنی هم دارودرمانی و هم درمان‌های روان شناختی). درمان‌های وارونه‌سازی عادت (HRT)، کنترل استرس و هیجان، درمان‌های نگرشی و شناختی و بخصوص درمان‌های رفتاری شناختی می‌تواند به کاهش نشانه‌ها کمک کند. در این فرایند لازم است فرد تکنیک‌های کنترل هیجان را نیز بیاموزد.