بیماران مبتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن، اشتغال ذهنی شدید مربوط به نقص تخیلی در ظاهر یا چهره خود دارند. این اشتغال ذهنی موجب ناراحتی وپریشانی شدید و نقص در عملکرد عادی آنها می‌شود. این افراد نه تنها از یک عضو یا چهره خود ناراضی‌اند، بلکه این اشتغال ذهنی مبنی بر نقص یا زشتی بدنشان گاهی هذیانی محسوب می‌شود. نقایصی که این افراد به آن اذعان می‌کنند، عمدتا خیالی هستند و در سایر موارد که واقعا عضوی از بدن غیرعادی است، باز هم نگرانی این افراد بسیار افراطی می‌باشد.
این مشغولیت می تواند روی یک یا چند عضو بدن متمرکز شود؛ ولی بیشتر از همه در مورد پوست (برای مثال ادراک آکنه، زخم ها، خطوط، چروک ها، زردی) مو (مثلاً موهای زیاد، زائد) بینی (برای مثال سایز یا شکل) وجود دارد. با این حال دیگر اعضای بدن نیز می توانند مورد تمرکز قرار گیرند (مثلاً چشم ها، دندان ها، وزن، شکم، سینه، پاها، شکل و سایز صورت، لب ها، چانه، ابروها و اندام های جنسی). برخی افراد از قرینه نبودن قسمت های مختلف بدنشان شکایت دارند. در طول دوره بیماری، فرد رفتارهای تکراری از خود نشان می دهد، از جمله چک کردن چند باره آیینه، آرایش و پیرایش بیش از حد، کندن پوست، گرفتن تایید دیگران، مقایسه خود با دیگران و اعمالی از این قبیل. این مشغولیت های ذهنی، مزاحم، ناخواسته و وقت گیر هستند و مقاومت علیه آنها یا کنترل آنها معمولا دشوار است.
شایع‌ترین سن شروع این اختلال، 15 تا 20 سالگی است و زنان بیشتر از مردان به آن مبتلا می‌شوند.
همچنین این اختلال به طور شایعی با اختلالاتی مثل افسردگی و اضطراب همراه است.
اهمیت مداخله به‌هنگام درمورد این اختلال، آنجا مشخص می‌شود که این نقص ممکن است به طور جدی باعث اختلال در عملکرد افراد شود؛ از شدت متوسط (برای مثال اجتناب از برخی موقعیت های اجتماعی) تا شدید و ناتوان کننده (مثل کاملا خانه نشین شدن). همچنین در این افراد عملکردهای روانی- اجتماعی و رضایت از زندگی به میزان زیادی پایین است. جالب آنکه این بیماران بیشتر به پزشکان زیبایی مراجعه می‌کنند تا روان‌شناسان. اکثریت افراد از درمان های زیبایی در جهت بهبود نقص ادراک شده شان استفاده می‌کنند که در این میان، درمان‌ها و جراحی‌های پوستی از همه شایع‌تر هستند. در حالی که اختلال بدریخت انگاری بدن به این قبیل درمان ها به ندرت پاسخ می‌دهد و حتی ممکن است اوضاع وخیم‌تر شود.
منبع: آسیب شناسی روانی هالجین
یک پاسخ به “اختلال بدریخت انگاری بدن”