پراشتهایی عصبی، نوعی پرخوری است که همراه با روش‌های نامناسب جلوگیری از افزایش وزن شناخته می‌شود. جالب است بدانید که هدف این بیماران ” لاغری مفرط” است اما در واقع در ابتدا نمی‌توانند حالت گرسنگی یا نیمه گرسنگی را تحمل کنند و دست به پرخوری می‌زنند. پس از رفتارِ پرخوری، غالبا شخص دچار احساس گناه، افسردگی و یا نفرت از خود می‌شود و باعث می‌شود برای خلاص شدن از کالری اضافی دریافت شده، دست به روش‌های ناسالمی بزنند ( استفراغ عمدی، ورزش‌های شدید و…).
علائم و نشانه‌های بیماری پراشتهایی عصبی به طور معمول شامل موارد زیر است:
- با شکل و وزن بدن خود مشکل دارند.
- ترس مرضی از چاق شدن دارند.
- مکرراً در بعضی وعده‌ها بیش‌ازحد غذا می‌خورند.
- کنترل غذا خوردن خود را از دست می‌دهند و نمی‌توانند غذا خوردن را متوقف کنند.
- جهت از دست دادن کالری اضافه شده بعد از پرخوری‌ها، خود را مجبور به استفراغ و یا ورزش بیش‌ازحد می‌کنند، از مکمل های غذایی برای کاهش وزن استفاده می‌کنند، از دیورتیک‌ها یا تهوع آورها استفاده می‌کنند و… .
- جهت تشخیص این اختلال، دوره‌های پرخوری باید به صورت هفته‌ای 2 یا 3 بار و حداقل 3 ماه طول بکشد.
این اختلال در زنان بسیار شایع‌تر از مردان است و سن شروع آن معمولا دوران نوجوانی است. بیماران دارای مشکلاتی در رابطه با نیازهای نوجوانی هستند. آنان سابقه ی مشکلاتی در جدا شدن از مراقبت (مثل امتناع از رفتن به مدرسه) دارند و علائم افسردگی و اضطراب در آن‌ها شایع هستند. سابقه طرد، بی توجهی و نزاع‌های خانوادگی نیز در این بیماران دیده می‌شود.
نکته آنکه اختلال پراشتهایی عصبی را پرخوری عصبی اشتباه نگیریم. در پرخوری عصبی فرد درمواقعی که دچار اضطراب و تنش است، دست به پرخوری میزند و بعد از آن رفتارهای جبرانی (استفراغ، ورزش، ملین و..) را جهت از دست دادن کالری کسب شده انجام نمی‌دهد.
